Wiernopoddańcze wobec POPiS ośrodki prasowe standardowo karmią swoich fanatyków emocjonalnymi przepychankami wewnątrz własnego obozu. Nic dziwnego, bo w kwestiach istotnych partie te różnią się jedynie detalami. Rdzeniem ich funkcjonowania są kolektywizm, socjotechnika i zamordyzm, tylko w różnych opakowaniach. Tymczasem na przeciwległym biegunie krajowej polityki dostępna jest oferta przyjaznych wolności zasadniczych zmian systemowych, której też warto się przyjrzeć.

“Polska na nowo” w cieniu orwellowców (cz.1) Tusk, Kaczyński i POPiS

„W sporze Tusk-Kaczyński sytuujemy się dokładnie naprzeciw niego. Polska potrzebuje harmonii między tradycją a nowoczesnością, nie wojny” – zaznacza Robert Winnicki. Niskie i proste podatki, sprawna i dostępna służba zdrowia, efektywna i nowoczesna edukacja, niższe koszty życia oraz państwo prawa to filary nowej odsłony programu Konfederacji „Polska na nowo”.

Polska na nowo – Alternatywa dla lockdowów i bezprawia 

Tytułowego sformułowania nie należy oczywiście rozumieć dosłownie. Mamy w końcu do czynienia z formacją konserwatywną. Marsz ku słońcu świata nowego jest raczej domeną lewicy. „Polska na nowo” to program na „tu i teraz”. Nie ujmuje ani całościowej wizji państwa, ani bazowego programu narodowo-liberalnego ugrupowania. Jest mocno okrojony w zakresie zasadniczych postulatów, tym bardziej że koniunktura na przeforsowanie jakichkolwiek wolnościowych reform jest w parlamencie bardzo niekorzystna. Program ma stanowić szybką reakcję na skutki zbrodniczego lockdownu w gospodarce, edukacji i ochronie zdrowia oraz narastającego bezprawia, którego dopuszcza się władza pod pretekstem walki z wirusem.

Podatki normalne, czyli niskie i proste

Jako że rząd warszawski uderzył przede wszystkim w portfele Polaków, pierwszy punkt programu Konfederacji dotyczy systemu fiskalnego. Podatki powinny być niskie, proste, sprawiedliwe (celowe, użyteczne) i tanie w poborze. Powinny wpływać do samorządów, nie do centrali. Docelowo prawica dąży oczywiście do całościowej normalizacji w tym zakresie. Podstawę zmian stanowić ma zniesienie przymusu państwowych ubezpieczeń oraz opodatkowania pracy, z najbardziej barbarzyńskim podatkiem dochodowym na czele. Natomiast z uwagi na zdecydowany opór wobec redukcji jakichkolwiek obciążeń fiskalnych ze strony wszystkich pozostałych ugrupowań sejmowych, Konfederacja próbuje proponować zmiany metodą małych jak na siebie kroków.

Jednym z kluczowych postulatów w „Polska na Nowo” jest w związku z tym natychmiastowa likwidacja 15 podatków wliczonych w ceny żywności, prądu, paliwa, śmieci czy elektroniki. Nie są główne podatki i opłaty. Stanowią jednak poważne obciążenie finansowe, ale i biurokratyczne, mając wysokie koszty poboru. Chodzi o podatek od czynności cywilnoprawnych, podatek cukrowy, opłatę paliwową, opłatę emisyjną, opłatę mocową, opłatę przejściową, opłatę reprograficzną, opłatę wodną, opłatę roczną i wpisową w rejestrze BDO, opłatę za korzystanie ze środowiska, podatek od środków transportowych, opłatę targową, opłatę uzdrowiskową, opłatę miejscową i podatek od psa. Wszystkie miałyby być zniesione jedną ustawą.

Prawica zamierza też obniżyć VAT oraz szereg mniejszych podatków. Uważam, że warto to pochwalić i wspierać, jeżeli chcemy iść w kierunku zastąpienia państwa socjalnego, modelem wolnościowym. Jak zauważył Milton Friedman obniżanie podatków jest dobre w każdych warunkach, z każdego powodu, i kiedy tylko to możliwe.

Nieznośnie brzemię zdobyczy socjalnej

W ramach „Polska na nowo” Konfederacja chce ponadto wprowadzić dobrowolny ZUS dla przedsiębiorców. W trakcie lockdownów wiele firm musiało płacić składki, mimo tego, że w wyniku decyzji pisowskiego politbiura, nie miało możliwości pracować i osiągać przychodów. Wysokość opłaty na ZUS rośnie z roku na rok, stanowiąc dla nich trudną do przekroczenia barierę wejścia na rynek, a także częstą przyczynę bankructwa lub ucieczki w szarą strefę.

Sławomir Mentzen zwrócił podczas konwencji Konfederacji uwagę, że przymus państwowych ubezpieczeń stanowi dla mikro przedsiębiorców największą barierę wejścia na rynek. – Polscy politycy – zwłaszcza ci rządzący – tego oczywiście nie wiedzą, ale kiedy zakłada się firmę, trzeba zastanowić się jaki wybrać model biznesowy, jak sprzedawać swoje produkty, jak podejść do marketingu, reklamy, jak znaleźć odpowiednich pracowników, dostawców, odbiorców, jak to wszystko sfinansować. To kosztuje pieniądze i czas przedsiębiorcy. I kiedy zakładamy nową firmę ostatnią rzeczą o której myślimy i na którą mamy środki, jest ta nieszczęsna składka na ZUS. […] Najgorzej jest wtedy, kiedy firma padnie. Kiedy regulacje, podatki i składki ją dobiją, bo dług ZUS-owski zostaje nawet po zamknięciu firmy. W tym momencie 500 tys. płatników zalega ZUS-owi z prawie 15 miliardami złotych – mówił ekonomista.

ZUS – dobrowolny, docelowo do likwidacji

Konstrukcja państwowych ubezpieczeń emerytalnych stanowi oczywiście klasyczną piramidę finansową. Osoby, które zmuszają nas do utrzymywania tego systemu nigdy nie odpowiedziały i zapewne nie odpowiedzą za to karnie, co zdarza się w przypadku prywatnych przedsięwzięć w schemacie Ponziego, jeżeli ich frontmeni nie mają odpowiednich układów, bądź umawiają się z mocodawcami na ryzyko ewentualnego pozbawienia wolności na jakiś czas, w zamian za zachowanie zrabowanych środków.

W normalnym ustroju ubezpieczenia są oczywiście prywatne i dobrowolne, a dzięki temu znacznie tańsze. Może też swobodnie funkcjonować jednocześnie (nieobowiązkowy) system państwowy i prywatny. Ludzie szybko przekonaliby się, który jest wydajniejszy.

W państwie prawnym, szanującym własność i sprawiedliwość, każdy odkłada albo wydaje na siebie. Problem leży w zobowiązaniach wobec emerytów. Rządy III RP doprowadziły do sytuacji, z której nie ma już dobrego wyjścia. W pierwszej kolejności należy przeciąć absurdalny system państwowych emerytur, a zobowiązania, aż do ostatniego emeryta pokryć z podatków. Nie jest to rozwiązanie sprawiedliwe, ale mniej złego nie ma. Takie wyjście z sytuacji docelowo proponuje prawica.

Tak POPiS, jak i poprzednie rządy III RP, PRL i sanacji, skutecznie przyzwyczaiły Polaków do funkcjonowania na rynku sterowanym. W efekcie co bardziej Oświecone Suwereny postrzegają jako normalną sytuację, w której państwo zabiera im ponad połowę zarobków, a następnie po sfinansowaniu olbrzymiego aparatu biurokratycznego oraz programów socjalnych dla kupienia głosów wyborczych, wydaje je na „wspólne” cele. Oczywiście zgodnie z zasadą „nasizmu”. To znaczy wyznawcy Kaczyńskiego uważają zalegalizowaną grabież za moralnie uzasadnioną wyłącznie kiedy dokonuje jej jedynie słuszna partia, podczas gdy drugie skrzydło dopuszcza tę „sprawiedliwość społeczną” pod warunkiem, że egzekwuje ją jakiś postępowy, koniecznie antykaczystowski eurosocjalista.

Część określonych przez państwo celów jest rzeczywiście wspólna, ale większość środków jest rozkradana i przede wszystkim marnowana. Prawica kieruje się z kolei maksymą Hayeka, że „dla liberała waga, jaką on sam osobiście przywiązuje do określonych celów, nie jest wystarczającym uzasadnieniem dla narzucania ich innym ludziom”. Trzeba zatem pozwolić Polakom samym decydować, w jaki sposób spożytkują owoce własnej pracy. Niezbędne kroki to radyklane uproszczenie prawa podatkowego i reforma systemu emerytalnego, co od lat powtarzają środowiska skupione w Konfederacji.

Prawica słusznie powtarza jak mantrę, że nie powinno się wmawiać ludziom, że nie będą sobie w stanie poradzić bez urzędników i pomocy państwa. Przeciwnie – to właśnie niemała część biurokratyczno-politycznej kasty nie sprostałaby uczciwemu zarobkowaniu, dlatego musi nieustannie wymyślać nowe urzędy i uzasadnienia legitymizujące pobór cudzych pieniędzy.

Na początek odblokowanie ochrony zdrowia, konkurencja i bon zdrowotny

W punkcie „sprawna i dostępna ochrona zdrowia” większość postulatów dotyczy tego, na co żaden rząd już nigdy więcej nie powinien sobie pozwolić. Otóż nie powinien – jak przez ostatnie 1,5 roku – dezorganizować systemu poprzez utrudnianie dostępu do placówek medycznych pacjentom innym niż covidowi, zawieszać planowanych zabiegów, czy nakazywać masowych teleporad, pomijając już absurdy mniejszego kalibru, typu zmuszanie do noszenia namordników.

Nie jest tajemnicą, że opieka zdrowotna w Polsce należy do najgorszych w Europie. To naturalny rezultat nadmiernego upaństwowienia usług medycznych. Jak zauważył prof. Thomas Sowell „To zdumiewające, że ludzie myślą, iż nie stać ich na opłacenie lekarzy, szpitali i lekarstw, a jednocześnie myślą, że możemy sobie pozwolić na opłacenie lekarzy, szpitali, lekarstw i rządowej biurokracji, aby „zarządzać” “powszechną opieką zdrowotną”.

Konfederacja opowiada się za daleko idącą decentralizacją i urynkowieniem. Nie oznacza to koniecznie całkowitej prywatyzacji ochrony zdrowia. Standardowe świadczenia zdrowotne można rozgraniczyć od wysoko specjalistycznych i te drugie finansować np. z podatku celowego. Jako wzorce wskazuje Niemcy, Czechy czy Singapur, gdzie nie ma przymusu ubezpieczenia zdrowotnego, a ludzie wybierają spośród konkurujących ofert publicznych i prywatnych. Opieka zdrowotna tych państw stoi na wysokim poziomie.

Prawica proponuje zatem „na szybko” „dopuszczenie na rynek prywatnych i samorządowych ubezpieczycieli, do których Polacy mogliby kierować swoje składki zdrowotne w postaci bonu zdrowotnego, finansowanego z budżetu państwa i przysługującego każdemu Polakowi”. Wówczas ludzie dostrzegą różnicę, co pozwoli na dalsze rozmontowanie quasi-państwowego monopolu w zakresie usług medycznych i normalizację systemu ochrony zdrowia.

Efektywna i nowoczesna edukacja

Scentralizowana, zbiurokratyzowana edukacja jest jednym z najbardziej destrukcyjnych składników każdego państwa „opiekuńczego”. Wciskając pod przymusem niewyobrażalną ilość kompletnie nieprzydatnej w realnym życiu wiedzy, system tresuje młodych ludzi na posłusznych, wyedukowanych ignorantów. Szkoła tłamsi talenty, zabija kreatywność i świadomość. Jest to ten element państwa „opiekuńczego”, którego nie da się naprawić, ale od czego zacząć jego neutralizację?

Jest to już truizmem, ale trzeba powtarzać do skutku – za wychowanie dzieci powinni odpowiadać rodzice i to oni powinni wybierać szkołę, w jakiej uczą się ich dzieci. Szkoły powinny funkcjonować rynkowo, być różnorodne i nie mieć narzuconego odgórnie modelu pedagogicznego. Najlepiej, gdyby politycy (którzy notabene swoje dzieci posyłają zwykle do placówek prywatnych) trzymali się od szkolnictwa jak najdalej i przestali wreszcie utrudniać robotę nauczycielom i uczniom. Zamiast wizji POPiS-owskich partyjnych żołnierzy, czy marksistowskich zmieniaczy świata, lepiej oddać pole menadżerom, którzy dobrze sprawdzą się w roli dyrektorów.

Bon edukacyjny

Oświata w Polsce wymaga naturalnie całościowej reformy. Na początek Konfederacja ma cztery postulaty: nigdy więcej lockdownu, odbiurokratyzowanie szkolnictwa, likwidacja Karty Nauczyciela oraz wprowadzenie bonu edukacyjnego.

Przyjrzyjmy się bliżej ostatniemu punktowi. Jest to oczywiście propozycja na etap przejściowy. Jego mechanizm wyjaśnia Janusz Korwin-Mikke w książce Michała Murgrabii „Konfederaci”. „Bon edukacyjny polega na tym, że bierzemy wszystkie pieniądze jakie są wydawane na edukację w Polsce, łącznie z pieniędzmi na ministerstwo edukacji i inne jego agendy, następnie dzielimy je na „n”, czyli na liczbę dzieci, a na końcu bon na taką sumę wręczamy rodzicom tego dziecka i oni płacą za dowolnie wybraną przez siebie szkołę. Dzięki temu w ciągu roku padłyby złe szkoły, a uczniowie poszliby do lepszych”.

Lewica, POPiS i korporacje zrobią wszystko, by w Polsce nie było klasy średniej

Zamiast wykorzystać gigantyczną przedsiębiorczość i pracowitość Polaków w interesie narodowym, rząd PiS robi dokładnie odwrotnie – osłabia gospodarkę w skali bezprecedensowej w okresie po „transformacji ustrojowej”. Większość skutków dopiero przed nami. Socjalizacja państwa, masowa redystrybucja, dodruk pieniądza, nieustanne podwyższanie podatków (w tym podatku inflacyjnego) to tylko niektóre elementy wiodące nas w stronę Kuby czy Wenezueli. Na razie mamy m.in. najwyższy wzrost cen w UE i najwyższy przyrost długu publicznego w historii III RP. Prawica naturalnie chce to wszystko zastopować. W programie „Polska na nowo” koncentruje się na sferze energetyki, mieszkalnictwa i kosztów wywozu odpadów.

Jak słusznie podkreślił podczas lipcowej konwencji Konfederacji Michał Wawer, największym wrogiem PiS-u, Lewicy, a zarazem wielkich korporacji jest wolny człowiek posiadający jakikolwiek własny majątek. „Człowieka, który własnego majątku nie posiada, który mieszka w wynajętym mieszkaniu albo jest obciążony kredytem, który będzie spłacał do końca życia, który nie ma oszczędności, żyje od pierwszego do pierwszego, jest dużo łatwiej kontrolować. Można go kupić zasiłkiem i zastraszyć, by nie powiedział ani nie zrobił nic niepoprawnego politycznie. Można go wyzyskiwać w pracy, bo nie będzie go stać na ryzyko jej zmiany. Dlatego Lewica, PiS i wielkie korporacje zrobią wszystko, żeby Polacy nie mieli nic na własność” – mówił Wawer.

Prawica zaproponowała wprowadzenie mieszkaniowych kont oszczędnościowych, które byłyby zwolnione z opodatkowania. Środki mogłyby być odpisywane od PIT. Ponadto postuluje daleko idącą deregulację prawa budowlanego. Są to oczywiście jedynie minimalne kroczki, ale w dobrym kierunku. Zasadnicza zmiana musi dokonać się w umysłach ludzi, którzy przyjmują już za normalną sytuację, w której finalnie oddają państwu 60, 70 proc. zarobków, a potem kupują mieszkanie za kredyt, na który ich nie stać.

Tani prąd zamiast zielonego radykalizmu

Chyba wszyscy dostrzegamy, jak wyraźnie rosną ceny energii i zdajemy sobie sprawę z tego, że przekłada się to na wzrost cen wielu produktów. Ta ostatnia kwestia, na którą chcę zwrócić uwagę w programie „Polska na nowo”, ma ścisły związek z obłąkańczą agendą Komisji Europejskiej w zakresie „walki” o klimat.

Otóż niejeden bezkrytyczny zwolennik „Zielonego Ładu” bardzo odczuje w swoich finansach, kiedy unijni zmieniacze świata zaczną realizować ogłoszony niedawno program “Fit for 55”, czyli pakiet dwunastu dyrektyw wskazujących państwom członkowskim, jakie zmiany prawne powinny przeprowadzić, żeby efektywnie walczyć z emisją gazów cieplarnianych. UE przyjęła jako cel neutralności klimatycznej obniżenie wypadkowych emisji gazów cieplarnianych do zera do 2050 roku, w tym o 55 proc. w ciągu najbliższych 9 lat.

Nie w samej idei szaleństwo, lecz w tempie i kosztach narzucanych przez uniokratów przemian. Stopniowe ograniczanie emisji CO2 do atmosfery jest zasadne i potrzebne. Problem w tym, że zredukowanie, a ściśle mówiąc wyzerowanie emisji, wzięli się centralni planiści o kompletnie totalniackiej mentalności.

Jeden z nich – towarzysz Timmermans, oznajmił wprost, że Europejczycy mają zmienić styl życia i przeznaczyć kolejne kilkadziesiąt proc. swoich zarobków na „Fit for 55”. Czyli na co? Na sfinansowanie kolejnych ideologicznych wizji raju na ziemi mnożących się we łbach unijnych mandarynów. „Walka” z ocieplaniem się klimatu zamiast być rozsądną, uwzględniającą ekonomiczne realia transformacją, staje się jednym z elementów toczącej się w Europie rewolucji neomarksistowskiej.

A przecież Unia Europejska odpowiada za niecałe 10 proc. światowej emisji dwutlenku węgla. Polska za mniej niż 1 proc. Zdecydowana większość pochodzi z Azji i USA. Uświadommy sobie, że tylko 5 państw: Chiny, Indie, Indonezja, Wietnam i Japonia buduje obecnie 600 elektrowni węglowych o łącznej mocy 300 gigawatów. W tej sytuacji wymuszanie przestawienia europejskich gospodarek na energetykę bezemisyjną kosztem ogromnego wzrostu cen energii w ekspresowym, niewykonalnym bez fatalnych skutków dla gospodarki tempie, oznacza wypychanie przemysłu wysokoemisyjnego na inne kontynenty.

Polska energetyka oparta jest w ponad 70 proc. na węglu. Na ten moment Konfederacja postuluje zatem zapewnienie stabilnych źródeł zasilania w miejsce węgla, a dopiero w dalszych krokach transformację polskiej energetyki, wskazując, że dekarbonizacja w tempie, którego żąda od nas UE, nie jest możliwa. „Inwestycja w elektrownie jądrowe to przyszłość stabilnych, bezpiecznych, niskoemisyjnych dostaw energii i pewność ceny energii oraz gwarancja bezpieczeństwa energetycznego”.

W następnej części kilka słów o piątym punkcie programu Konfederacji, czyli „państwo prawa”.